در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا
طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا
ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای
می نوش که عاقبت بخیرست ترا

به چه مانند کنم موی پريشان ترا؟
به دل تيره شب؟
به يکی هاله دود؟
يا به يک ابر سياه
که پريشان شده و ريخته بر چهره ماه
به نوازشگر جان؟
يا بدان شعله شمعی که بلرزد زنسيم؟

به چه مانند کنم حالت چشمان ترا؟
به يک نغمه جادويی از پنجه گرم
به يکی اختر رخشنده بدامان سپهر؟
يا به الماس سياهی که بشويندش در جام شراب؟
به غزلهای نوازشگر حافظ در شب؟
يا به سرمستی طغيانگر دوران شباب؟

به چه مانند کنم سرخی لبهای ترا؟
به يکی لاله شاداب که نبشته به کوه؟
به شرابی که نمايان بود از جام بلور؟
به صفای گل سرخی که بخندد در باغ؟
به شقايق که بود جلوه گر بزم چمن؟
يا به ياقوت درخشانی در نور چراغ؟

مرمر صاف تنت را به چه مانند کنم؟
به بلوری سيراب؟
به يکی ابر سپيد؟
يا به يک مخمل خوشرنگ نوازشگر گرم
يا به سيمای گل انداخته از دولت شرم؟
به پرندی که کند جلوه گرمی در مهتاب؟
به گل ياس که پاشيده بر آن پرتو ماه؟
يا به قويی که رود نرم و سبک در آب؟

به چه مانند کنم جلوه پستان ترا؟
به يکی گوی بلور
که بود بر سر آن دانه لعل؟
یا به یک تنگ بلورین که بود پر ز شراب؟
به یکی شیشه عطر
که دهد بوی بهشت؟
یا به لیموی پر از شهد که لرزد در آب؟

به چه مانند کنم خلوت آغوش ترا؟
به یکی بستر گل؟
به پرستشگه عشق؟
یا به خلوتگه جانها که غم از یاد برد؟
به نفسهای بهار؟
یا به یک خرمن یاس
که شمیم خوش آنرا همه جا باد برد؟

به چه مانند کنم ؟ من ندانم!
به نگاهی تو بگو
به چه مانند کنم؟

اشك من گل كرده ، اي طاووس خوشرفتار غم
چتر صد رنگت مبارك ، هرچه خواهي ناز كن

پریشب نشان داد تلویزیون

گروه نوازنده های جوان

به همراه انواع و اقسام ساز

ولی ساز پشت دکورها نهان

کسی گفت با من چرا اینجوریست؟

چر ساز مزقونشان لای پاست؟

چرا آلت سازشان مخفی است؟

نپرسد کسی این صدا از کجاست؟

از اینجا به بالایشان توی کادر(اشاره شاعر به بالا تنه است)

کلوزآپشان را نشان میدهند

نگوید کسی چیست در دستشان

که آن را مرتب تکان میدهند؟

به او گفتم آخر صداهای ساز

حلال است بر کودک و مرد و زن

فقط باشد از بیخ و از بن حرام

نشان دادن آلت ساز زن

                        محمد رضا عالی پیام

گر نبود خنگ مطلی لگام
زد بتوان بر قدم خویش گام
ور نبود مشربه از زر ناب
با دو کف دست، توان خورد آب
ور نبود بر سر خوان، آن و این
هم بتوان ساخت به نان جوین
ور نبود جامهٔ اطلس تو را
دلق کهن، ساتر تن بس تو را
شانهٔ عاج ار نبود بهر ریش
شانه توان کرد به انگشت خویش
جمله که بینی، همه دارد عوض
در عوضش، گشته میسر غرض
آنچه ندارد عوض، ای هوشیار
عمر عزیزیست، غنیمت شمار

--------------------------------------

ای دوست دوا فرست بیماران را
روزی ده جن و انس و هم یاران را
ما تشنه لبان وادی حرمانیم
بر کشت امید ما بده باران را

--------------------------------------

تا درد رسید چشم خونخوار ترا
خواهم که کشد جان من آزار ترا
یا رب که ز چشم زخم دوران هرگز
دردی نرسد نرگس بیمار ترا

آن رشته که قوت روانست مرا
آرامش جان ناتوانست مرا
بر لب چو کشی جان کشدم از پی آن
پیوند چو با رشتهٔ جانست مرا

مست گشتم ؛

           مست خواندن......مست گفتن......مست دیدن

           مست افکاری پریشان......مست دیداری دوباره    

             با توَهم......با ستاره......با نگاهی پاره پاره

             با کتابی از حقایق......شرح حالی از خلایق                                                        

          آشنائی با سیاهی......روح زیبای سپیدی

          گفتن از روی صداقت......آشنائی با هدایت(مقصود صادق هدایت نویسنده بزرگ ایرانی است)                                                                                       

          گفتن از روی شجاعت......رنج بردن در اسارت

      عاری از هر گونه پستی......دوری از چیزی که هستی

           میل پرواز...........خواندن چند بیتی را به آواز

میل بودن ؛

در میان بستری از موم و آهن ؛

         میل لذت بردن از عشقی نهانی ...

           لذت از افکار فردی جاودانی ...

           لذت از پرواز روحی آسمانی ...

مست گشتم ؛

          مست افکاری پریشان

من دیانت را به عشقی باختم

                              اعتقادم را ز عشقم ساختم

عشق از من مرگ هوشیار بخواست

                              عقل و هوشم را به آن هم باختم

عشق گفتا گر هراسانی میا

                              چون سواری پا به پایش تاختم

عشق گفتا گر بمانی عزلت است

                              من هراسم را به دور انداختم

عشق گفتا شوکران از من بنوش

                              من که هوشم را همانجا باختم

من بنوشم شوکران از عشق او

                              خیره در چشمش نگه انداختم

مانده بود یک دل که دریائی نمود

                             من که دریا را به چشمش باختم

                                                 یاسر فلاح احمدی