اشك من گل كرده ، اي طاووس خوشرفتار غم
چتر صد رنگت مبارك ، هرچه خواهي ناز كن

پریشب نشان داد تلویزیون

گروه نوازنده های جوان

به همراه انواع و اقسام ساز

ولی ساز پشت دکورها نهان

کسی گفت با من چرا اینجوریست؟

چر ساز مزقونشان لای پاست؟

چرا آلت سازشان مخفی است؟

نپرسد کسی این صدا از کجاست؟

از اینجا به بالایشان توی کادر(اشاره شاعر به بالا تنه است)

کلوزآپشان را نشان میدهند

نگوید کسی چیست در دستشان

که آن را مرتب تکان میدهند؟

به او گفتم آخر صداهای ساز

حلال است بر کودک و مرد و زن

فقط باشد از بیخ و از بن حرام

نشان دادن آلت ساز زن

                        محمد رضا عالی پیام

گر نبود خنگ مطلی لگام
زد بتوان بر قدم خویش گام
ور نبود مشربه از زر ناب
با دو کف دست، توان خورد آب
ور نبود بر سر خوان، آن و این
هم بتوان ساخت به نان جوین
ور نبود جامهٔ اطلس تو را
دلق کهن، ساتر تن بس تو را
شانهٔ عاج ار نبود بهر ریش
شانه توان کرد به انگشت خویش
جمله که بینی، همه دارد عوض
در عوضش، گشته میسر غرض
آنچه ندارد عوض، ای هوشیار
عمر عزیزیست، غنیمت شمار

--------------------------------------

ای دوست دوا فرست بیماران را
روزی ده جن و انس و هم یاران را
ما تشنه لبان وادی حرمانیم
بر کشت امید ما بده باران را

--------------------------------------

تا درد رسید چشم خونخوار ترا
خواهم که کشد جان من آزار ترا
یا رب که ز چشم زخم دوران هرگز
دردی نرسد نرگس بیمار ترا

آن رشته که قوت روانست مرا
آرامش جان ناتوانست مرا
بر لب چو کشی جان کشدم از پی آن
پیوند چو با رشتهٔ جانست مرا

مست گشتم ؛

           مست خواندن......مست گفتن......مست دیدن

           مست افکاری پریشان......مست دیداری دوباره    

             با توَهم......با ستاره......با نگاهی پاره پاره

             با کتابی از حقایق......شرح حالی از خلایق                                                        

          آشنائی با سیاهی......روح زیبای سپیدی

          گفتن از روی صداقت......آشنائی با هدایت(مقصود صادق هدایت نویسنده بزرگ ایرانی است)                                                                                       

          گفتن از روی شجاعت......رنج بردن در اسارت

      عاری از هر گونه پستی......دوری از چیزی که هستی

           میل پرواز...........خواندن چند بیتی را به آواز

میل بودن ؛

در میان بستری از موم و آهن ؛

         میل لذت بردن از عشقی نهانی ...

           لذت از افکار فردی جاودانی ...

           لذت از پرواز روحی آسمانی ...

مست گشتم ؛

          مست افکاری پریشان

من دیانت را به عشقی باختم

                              اعتقادم را ز عشقم ساختم

عشق از من مرگ هوشیار بخواست

                              عقل و هوشم را به آن هم باختم

عشق گفتا گر هراسانی میا

                              چون سواری پا به پایش تاختم

عشق گفتا گر بمانی عزلت است

                              من هراسم را به دور انداختم

عشق گفتا شوکران از من بنوش

                              من که هوشم را همانجا باختم

من بنوشم شوکران از عشق او

                              خیره در چشمش نگه انداختم

مانده بود یک دل که دریائی نمود

                             من که دریا را به چشمش باختم

                                                 یاسر فلاح احمدی

روان پرور بود خرم بهاری
که گیری پای سروی دست یاری
و گر یاری ندارد لاله رخسار
بود یکسان به چشمت لاله و خار
چمن بی همنشین زندان جانست
صفای بوستان از دوستان است
غمی در سایه جانان نداری
و گر جانان نداری جان نداری
بهار عاشقان رخسار یار است
که هر جا نوگلی باشد بهار است

بوته‌های شک شکفته در یقین
طعم نیشابوری‌ات شیرین‌ترین!

شعر دم کردم... غزل شیرازه‌اش
شاخه شاخه گل نباتم را بچین

فرض کن هر بیت قهوه‌خانه‌ای‌ست
غرق شو در عطر چای دارچین

شاه خورشیدم دلم جمشیدی است
یک سبد منظومه‌ام را برگزین

بغض عطارم ... به غارت رفته‌ام
پادشاهی بی‌نشان بی‌سرزمین

فرض کن من دختری سلجوقی‌ام
سفره‌ام خالی‌ست اما پر ببین

                            شیما شاهسواران احمدی

آخر از جور تو عالم را خبر خواهیم کرد
خلق را از طره‌ات آشفته‌تر خواهیم کرد
اول از عشق جهانسوزت مدد خواهیم خواست
پس جهانی را ز شوقت پر شرر خواهیم کرد
جان اگر باید، به کویت نقد جان خواهیم یافت
سر اگر باید، به راهت ترک سر خواهیم کرد
هرکسی کام دلی آورده در کویت به دست
ما هم آخر در غمت خاکی به سر خواهیم کرد
تا که ننشیند به دامانت غبار از خاک ما
روی گیتی را ز آب دیده تر خواهیم کرد
یا ز آه نیمشب، یا از دعا، یا از نگاه
هرچه باشد در دل سختت اثر خواهیم کرد
لابه‌ها خواهیم کردن تا به ما رحم آوری
ور به بی‌رحمی زدی، فکر دگر خواهیم کرد
چون بهار از جان شیرین دست برخواهیم داشت
پس سر کوی تو را پرشور و شر خواهیم کرد

تا ضمانت كنم از بهر شما

((حوري و جوي شراب و عسل ناب بهشت))

من بی دين شقي

به خودم مي گفتم :‌

 لب آب و مي ناب و پري حور سرشت